Kees is iemand die is komen aanwaaien in de jaren tachtig. Werkte een tijd voor de Nederlands regering als ontwikkelingswerker. Verdiende goed en spaarde. Hij ging niet meer terug naar Nederland. “Het is me allemaal te klein en te bekrompen”. Mensen die niet meer teruggaan naar Nederland vinden Nederland altijd te bekrompen. De “calvinistische fatsoensrakkersmoraal” noemt Kees dat. En altijd dat wijzende vingertje. “Nederland heeft een veel te grote bek voor zijn maat”.

Van het geld dat hij spaarde heeft hij een terrein gekocht, alle spullen voor een werkplaats geïmporteerd en sindsdien heeft Kees een goedlopende garage. En omdat mensen in het algemeen een notoir wantrouwen hebben in garagemonteurs, gaat iedereen naar Kees. “Thuis wordt me altijd een oor aangenaaid, maar de Nicaraguanen naaien me een nog groter oor aan” denkt de gemiddelde buitenlander. Dan maar het iets minder grote oor van Kees. En zo is Kees groot geworden.

Kees is niet getrouwd, maar heeft wel twee vrouwen. “Ze blijven bij me voor het geld”, placht Kees te zeggen en dat is geen sneer maar een juiste inschatting van zaken. Om zijn mooie ogen zullen ze het niet doen. Ze schijnen met elkaar boodschappen te doen, ze schijnen zelfs vriendinnen van elkaar te zijn. Och, en als je het voor het geld doet en je weet van elkaar dat je uiteindelijk ieder een evenredig deel krijgt, waarom zou je dan jaloers zijn?

Kees is een fanatiek lid van de Nederlandse Vereniging in Nicaragua. Het liefst zou hij willen dat alle Nederlanders wekelijks bij elkaar zouden komen om te sjoelen, te klaverjassen, te borrelen. Hij zoekt de typisch Nederlandse sfeer. Hij zoekt dat bekrompene, dat kleine en dat calvinistische. Nee, Kees gaat niet meer terug naar Nederland, maar Nederlander zal hij altijd blijven.

José had net weer een pakje krantenknipsels opgestuurd. Nu Gonny twee maanden in het buitenland is moet ik haar knipseldienst ontberen. “Waar liggen de knipsels van José”, vraag ik aan Trix. “Je mist de knipsels van Gonny zeker?”, vroeg ze. Ze sloeg de spijker op haar kop. Gonny’s knipsels lees ik allemaal, stuk voor stuk. Ze weet precies wat me wel interesseert en wat niet. José’s knipsels lees ik ook, maar minder gretig. José knipt meer voor Trix.

Ik ging in de hangmat liggen en liep de knipsels door. Theodoor Holman, die ken ik. Schrijft leuk, in het Parool. Nu was het een herkenbaar stukje over zijn moeder. Komt op bezoek bij haar zoon, Theo is namelijk jarig. Ze begint over een artikel waarvan ze vindt dat haar zoon dat op dat moment moet lezen. Theo wil niet, wil het gezellig houden en heeft geen zin in zware dingen. Maar moeder blijft doorzeuren en zoekt steun bij andere gasten, Die vinden het natuurlijk allemaal een heel interessant artikel en gaan zeiken dat Theo het artikel moet lezen. Het was zo belangrijk. Op het laatst ontploft Theo, waarop moeder zegt: “Theo, waarom doe je altijd zo moeilijk”. Ik geloof niet dat het origineel is; ik zie filmfragmenten en TV‑series aan me voorbijgaan met soortgelijke scènes en het begin van het verhaal vertelt je al dat Theootje aan het eind gaat ploffen en toch heb je plezier in het verhaal. Dat komt omdat het leuk en vloeiend geschreven is.

Dat moet ik ook kunnen. Ik leg de knipsels terzijde, loop naar de computer, doe hem aan en schrijf dit. Mijn eerste column, zou er morgen ook een zijn?