Nicaragua ligt ook op een breukzone. Duidelijk te zien aan een 7‑tal vulkanen die netjes op een noord‑zuid lijntje liggen. Zo’n rij vulkanen ligt bijna altijd op of net naast een actieve breukzone. Precies over Managua heen.
Dat hebben de Managuanen geweten. Kerstmis 1972 markeert in de geschiedenis van Nicaragua de grens tussen voor en na de ramp. Ik weet niet hoeveel mensen er toen zijn omgekomen, maar het moeten er duizenden zijn geweest. Veel meer waarschijnlijk dan er nu in Japan zijn gevallen, want aardbeving‑proof waren de gebouwen toentertijd niet. Nog steeds heeft Managua geen hart, het bestaat in zijn geheel uit buitenwijken, verbonden door wegen in niemandsland.
“Wat moeten we eigenlijk doen bij een aardbeving”, vroeg Trix toen ze de beelden uit Japan zag. “Het huis uitgaan”, was mijn antwoord. Was niet wat ze bedoelde: “Nee, stel we liggen in bed, de kinderen liggen te slapen, en de aarde begint te schudden, wat doen we dan?”.Het leek me nog steeds logisch om dan zo snel mogelijk het huis uit te gaan, maar het was goed om daar toch iets langer bij stil te staan. We spraken af dat bij een aardbeving, Trix naar Feliz haar bedje zou gaan en ik naar Paul. Als het nog mogelijk is om het huis uit te gaan, dan moeten we dat zeker niet laten, anders onder een deurpost staan of onder een tafel gaan zitten. Maar verder hoopten we natuurlijk dat dat niet nodig was.
Afgelopen keer gebeurde het. Ik hoorde Feliz wakker worden. “Dat was een forse”, zei Trix. Ik had de schok niet echt gevoeld. Trix was ervan overtuigd dat het een aardbeving was. “Wat hadden we daar ook alweer over afgesproken?”, vroeg Trix. “Jij gaat naar Feliz en ik ga naar Paul”, zei ik slaperig en draaide me om. “Goed dat we dat afgesproken hebben, we zouden anders toch mooi niet geweten wat we hadden moeten doen”. Volgende keer toch wat alerter zijn.
De volgende dag lazen we in de krant: 3.2 op de schaal van Richter.
Geef een reactie