De watersnood: het zoemde al van de geruchten. Er gaat iets spannends in Nederland gebeuren. Men hoorde het van familieleden die in paniek belden. RadioNederland werd steeds vaker beluisterd. Teletekst via internet was niet meer te bereiken. Alle Nederlanders in het buitenland, die allemaal wilden weten hoe het stond met het wassende water, allemaal stortten ze zich op de computer van de Universiteit van Amsterdam en het systeem crashte. De hele week is Teletekst niet te bereiken geweest.
Was niet zo erg. We hadden Radio Nederland toch. En CNN natuurlijk. Speciaal voor deze gelegenheid was er een correspondent afgereisd naar Okkten (ze spraken het uit alsof ze moesten kotsen). De Jantje Brinkers, die kaaskoppen, hun strijd tegen hun eeuwenoude vijand, het water: dat is nieuws.
En verdomd, iedere dag, bijna ieder uur werd er wel even verbinding gezocht met onze man in Naimeken: in lange jas, kraag omhoog, wapperende haren in een stevige bries, de regen sloeg door de lichtstralen van de straatverlichting heen. Dit was pas afzien en de Nederlanders vechten zich door de ellende heen.
En steeds maar weer dat beeld van die dijk bij Ochten: aan één kant een huis, waarvan de daknok ternauwernood boven de dijk uitkomt, aan de andere kant de Waal, klotsend tegen de dijk, maar net lager dan de dijk zelf. Die Nederlanders, hoe doen ze het toch?
Ik kreeg kromme tenen van die Nederlanders. Was het nu echt niet mogelijk om mensen te interviewen die iets beter Engels spreken. Ik weet het, “Ga eens naar Duitsland en probeer daar eens iemand te vinden die Engels spreekt”, wordt me dan gezegd. Is zo, klopt, maar dan nog, hadden ze nu niemand kunnen vinden die de Engelse taal ietsje beter beheerst, dan het steenkolenengels sprekende deel van onze ploeterende natie die ik nu gezien heb.
Geef een reactie